Een theatervoorstelling over Alzheimer, waarin wij met veel zorg en compassie het leven verbeelden van twee mensen wiens leven verandert wanneer bij één van hen Alzheimer wordt geconstateerd.
De voorstelling maakt dilemma’s zoals intimiteit, keuzes maken, omgaan met agressie of verdriet, nog kunnen en mogen genieten van kleine dingen, bespreekbaar.
Een voorstelling die herkenbaar is, die dicht bij je komt, die je raakt en je misschien zelfs even van je stuk brengt.
In een aantal scènes nemen zij u mee in dat leven dat alles omgooit, dat vaak geen ruimte meer laat voor een eigen leven, dat herinneringen buiten spel zet, dat boos maar ook broos is. Een leven als een polaroid, een kiekje uit een gezamenlijk leven dat lijkt te vervagen om bij de één uiteindelijk ook geen herinnering meer te zijn…. Een leven waarin, hoe broos ook, ook ruimte lijkt voor korte momenten van intimiteit.
Deze voorstelling is bedoeld voor mantelzorgers, vrijwilligers, verpleegkundigen, verzorgenden en welzijnswerkers die binnen hun eigen kring (privé of werk) zorg dragen voor mensen met dementie.
Deze voorstelling kan deel uitmaken van een avond of middag rond thema’s als dementie (o.a. Alzheimer), mantelzorg, het uitwisselen van ervaringen enz. en wil aanzetten tot een dialoog, gesprekken tussen mensen waarbij herkenning en het uitwisselen van ervaringen centraal staan. Naast het spelen van de voorstelling zijn wij na afloop graag gespreksleider om samen met het publiek een dialoog te voeren over herkenbare thema’s uit de voorstelling.